Verslag Monte Rosa Skyrace | De hoogste trailrunwedstrijd van Europa

De Monte Rosa Skymarathon is een koppelrace. De race gaat over uitdagende trails. Besneeuwde stukken, gletsjers met spleten, steenachtige terrein en je komt op meer dan 4500 meter boven ‘sealevel’. De totale afstand is 35 km heen en terug en 3500 meter klimmen in een enkele klim.

‘The next level trailrunnen’ aldus Jantiene. Het is een droomrace voor Allard en Jantiene en afgelopen weekend deden de mee. Ze zijn 3200 meter hoogte gekomen. Hun verslag.

We staan op 3200 meter. Klimmen al 1000 meter op de crampons in een zalige witte ijzige wereld. We zijn bij de 2e voedingspost & checkpoint. Indren. Het gaat goed met ons! 😀

Onze waterzakken zijn gevuld, ik gris nog een stuk banaan van de tafel en zie dat onze hond Tomo bijna salto’s maakt – ik wist niet eens dat hij dat kon – ondersteund door stoere wolfgeluiden als hij Allard weer ziet. Alsof de anderen er niet zijn dendert hij dwars door de kletsende trailers en de organisatie heen en zoekt hij mij ook op. Zijn staart zwiept er bijna af zo blij. Heerlijk!! 🤣

Hij zit hier blijkbaar al even.

Ik ben klaar om te gaan, jij ook? zeg ik tegen Allard.

Ja! Ik moest wel onze transponder aan de organisatie geven. Ik begrijp niet zo goed waarom. Zegt Allard.
Ik ‘Oh, dat is geen goed teken. Dan liggen we uit de race. Even navragen waarom’.

We weten het snel. Sorry ragazzi, jullie hebben de cut-off tijd niet gehaald. Jullie zijn 20 minuten te laat. De Skyrace Monte Rosa stopt hier vandaag. Volgend jaar kunnen jullie weer meedoen!

….

He????

….

We kijken elkaar aan en ik zie Allard z’n gezicht van ‘blik op doorgaan’ in één keer naar sip vertrekken, hoewel hij op hetzelfde moment vrij droogjes zegt ‘oh, dat vind ik wel jammer’.

En dan ‘dit is hoe een reiziger zich voelt als ik zeg dat we iets niet gaan doen’.

Zo voelt dat dus.

Ik merk dat ik wat in de war ben, maar blij en trots overheerst , omdat we hier zijn. Niet zo lang geleden is dit plan bedacht. De race was vol. We mochten toch meedoen, onze mountain-CV werd goedgekeurd, de inschrijving lukte, woensdag stonden we nog in Nederland en nu staan we met twee fitte lijven en onze blije Tomo op 3200m in deze magische wereld. Hoe is het? Dit is toch wel puur levensgeluk en de bevestiging, we kunnen dit! Samen. Wauw!

Maar wacht ff … we gaan niet door ….

Ik probeer de boel een beetje te matchen in mijn hoofd en blijf vooral wel blij eigenlijk. Een vrolijk Zwitsers meisje onderstreept dat ook nog eens op een grappige manier. Dat we SUPERtrots moeten zijn en kijk dan waar je bent … en je bent ingeschreven en doet mee … heel funny gesprekje midden in de mooi.

We hadden het plaatje zo scherp. Aanraakbaar bijna, sterker nog. We kijken er nu naar, maar … we zijn er geen onderdeel meer van.

We wandelen naar de lift.

Watskeburt?

Te weinig race-modus. We waren te ontspannen. Dat is het eigenlijk kort gezegd. Dat zijn we meestal wel en dan hebben we een mooie tijd, zien af, hollen met de armen omhoog onder finishboog, scoren een ijsje en gaan heel voldaan naar huis.

In deze race waren de cut-off times blijkbaar te scherp voor deze modus. Over de strakke tijden hebben we gisteren nog wel iets gehoord, maar we hebben het niet scherp gehad en serieus genomen.

Daarnaast speelde voor mij mee dat ik veel respect had voor de hoogte (hoogste punt was 4500m) en in het verleden erg dizzy reageerde, maar met heel rustig bewegen kan het wel.

Dus … ik ging heel rustig. En heb alles ingericht op het hoogste punt halen. En dat werkte allemaal tot 3200m, dus daar ben ik heel tevreden over. Ik had zeker vlotter gekund als we die tijden in de gaten hadden gehouden. En dan hadden we gewoon wel gemerkt hoe dat zou gaan, want dan nog zijn de tijden best scherp.

Maar had is niet hebben.

Naast de teleurstelling dat we het hele heldere plaatje dat we hadden van ‘samen door dat fantastische hoog alpiene gebied bewegen en met Tomo finishen in Alagna’ vandaag niet hebben beleefd, weten we wel: dit willen wij! Deze race is echt geweldig in alle opzichten!

De volgende etappe hebben we kunnen bekijken en het eerste team zien afdalen. Het is echt spectaculair. Recht omhoog & omlaag in een couloir, je verzint het niet! Maar deze organisatie wel. Geniaal. Zo, daar hadden we wel zin in zeg om die berg zo vast te grijpen om hoger en hoger te komen! Nieuwsgierig to the max!

Op 3200m had je sowieso al het idee dat je in een dalletje staat. Wat wel aangeeft wat voor ambiance het is daar. Hoog! Allard wijst de Mont Blanc aan, en waar onze casa ligt.

• Een beetje daas, maar ook heel relaxed hebben we zo wat mooie leerpunten uit de dag gehaald:
• Dat we het belangrijk vinden om hier lang over napraten ervaren we sowieso als een luxe probleem 😛
• En geeft voor ons allebei wel aan dat we in de toekomst wel weer meer racy willen zijn dan we dachten (solo en als team). Dat daar ruimte voor is in onze hoofden vind ik superleuk!
• Het leert me een finish, nog meer dan ik al deed, te waarderen. Waarderen: ik houd ervan.
• Een lieve oppas voor Tomo regelen op raceday, zodat we in de bulk van de groep starten i.p.v. helemaal achteraan, dan ga je daarin makkelijker mee qua tempo
• Dat Allard mij stukjes duwt of trekt in teamraces. We zagen het een ander stel doen en zij konden wel door, terwijl ze eerst achterin het veld lagen. Dat kan dus wel het verschil maken.
• We elkaar mogen pushen in team-race, ook als de ander in dis-comfort zit (we bewegen nu meer met de ander mee, hartstikke lief, fijn en relaxed, maar het maar het mag dus wel wat meer racy van ons allebei :))
• Dat we de cijfers scherp hebben en houden (gemiddelden/ cut-off times etc.)

Er ging ook heel veel goed!

• Het besef: wat een bijzonderheid dat we dit samen kunnen, leuk vinden en DOEN!
• Onze preps de dag ervoor, dik voor elkaar en goed georganiseerd
• Laatste trainingen in Italië en NL waren prima
• Ons materiaal was tip top in orde (thx La Sportiva!)
• We zijn duidelijk default voldoende geacclimatiseerd om in een paar dagen van zeeniveau naar 3000+ te gaan. Dat vertrouwen is er nu voor een volgende keer.

Ohja! Tomo had de cut-off time wel ruim gehaald 🙂. En ik ben ook in de fantastische after-movie gekomen (op 44 sec.)

Dat deze race finishen heel bijzonder is, blijkt de volgende dag wel als we zien dat 40% van de teams heeft de 9 uur tijd niet heeft kunnen halen. Hulde aan alle teams die de finish hebben gehaald!