Evergreen Endurance Triathlon XXL Chamonix
‘Allard Allard, waar ben je?‘ In het donker loop ik door de bergen. Alleen. De maan zorgt voor een immens panorama van bergcontouren, terwijl mijn hoofdlampje de wereld juist piepklein maakt en uitsluitend zicht geeft op de eerstvolgende stapjes op het bergpad.
Ik ben bijna op het 5km punt van het looparcours en hier ergens wacht Allard op mij. Wat een schat! We doen vandaag, 14 september 2019, alletwee mee met de Evergreen Triathlon in de machtige omgeving van Chamonix in Frankrijk.
Deze fantastische ‘avonturen’ triathlon zit al een jaar in ons hoofd, maar uiteindelijk staan we twee weken voor het startschot pas definitief op de inschrijflijst. We hebben er niet specifiek voor getraind, sowieso véél te weinig, maar vinden dat we wel fit en gezond genoeg zijn. We worden vooral heel erg blij van het idee mee te doen. Of misschien wel beter gezegd: het domper-gevoel als we NIET meedoen overheerst.
Dus: we gaan er (toch) voor. Met de insteek ‘zin in een hele lange dag in de bergen!’.
De afstanden
4 km zwemmen in een bergmeer, 193km / 5300 hoogtemeters wielrennen en tot slot een marathon over bergpaden: 42.2km / 2300 meter klimmen.
Preps
De ochtend voor de race hoeven we alleen maar ons tentje op te rollen en 100 meter lager in de bakken van de organisatie te stoppen. We hebben lekker in het bos geslapen vlakbij de start. De auto was gisteren door kennissen meegenomen naar Chamonix en naast de finish neergezet. De organisatie vervoert de rest en zien we vannacht of morgenochtend terug. Dik voor elkaar show! De score: een heerlijke lange nachtrust!
De laatste dingetjes doen we in het licht van onze hoofdlampjes en alle atleten lijken heel relaxed. Voor we het weten komt het eerste daglicht over de berg, geven we elkaar een laatste knuffel en kus, staan we met onze enkels in het koude bergmeer en mogen we starten!
Zwemmen
Vooraf werd nog even gespeculeerd of het zwemonderdeel wel door zou gaan i.v.m. de lage temperatuur. 14 graden, zo werd gezegd. Maar het gaat gewoon door.
Tot 1,5 km dacht ik ‘dit valt mee!‘. Ik moet rustig zwemmen, want ik breng elke keer mijn maag/darm systeem over de flos met intensief zwemmen, maar na 1,5 km verander ik mijn strategie en zoek ik in een optimum tussen rustig zwemmen én warm blijven. Wat is het koud!! Ik maak me zorgen om de anderen in het water, de kramp gevoeligen, want het is echt extreem koud water. Ik zou er wel uit willen na één rondje en spiek of de organisatie ons er misschien toch laat afzwaaien, maar nee …
We hebben echt 2 rondjes te zwemmen. 4 km in totaal. Ik vind de beweging heerlijk. Het uitzicht bij elke ademhaling is fabelachtig mooi. Het bergmeertje is omringt met hoge bergen en het zonlicht spiekt er net overheen. Zwemmen op z’n leukst!
Dit jaar heb ik precies 3x het zwemmen getraind: 1 km, 2 km en 4km. En dat in de laatste 2 weken voor de start. Tsja, je zou er iets van kunnen zeggen, maar ik denk er zelf wel wat van haha.
In de tweede ronde ben ik vooral bezig met de kou of afleiding zoeken hierin. Oh wat is het koud, het voelt niet echt gezond dit! Na 1.15 uur stap ik uit het water. Daar ben ik zeer tevreden over, want ik had me ingesteld op 1,5 uur of in elk geval langer dan de 3.8km in Embrun vorig jaar waar ik 1:17 uur over deed.
In de omkleedtent van de dames is iedereen paars/blauw/wit gekleurd. We bibberen en pielen met onze kleding en tot mijn verrassing spreekt iedereen Nederlands! Gezellie! Een meisje van de ‘halve’ afstand (de finishtijd van de halve hier is gelijk aan de hele van Almere …. om het woord ‘halve’ even scherp te hebben) heeft het met ons te doen en vraagt of ze kan helpen. Iedereen pielt stilletjes en op haar gemakje verder en we hebben er wel plezier in. ‘We doen dit voor onze lol toch’, ‘ja, en dan ‘s avonds weer een nieuwe race uitzoeken’ hahaha. Heerlijk deze sfeer.
Ik kleed me HELEMAAL om in droge fietskleren en ik ben superblij dat ik die keuze gisteren heb gemaakt. Broodnodige verwennerij dit droge pakje.
Ik loop zwalkend van de onderkoeling naar mijn fiets, mijn zicht is ook wazig. Pruts mijn helm op en stap klappertandend op de fiets. Ik suis de afdaling in en kijk uit naar de klim. Het mooie systeem van de sport. Bewegen en weer warm worden!
Mont Blanc!
Na 10km klimmen is het klappertanden pas voorbij. Zo, die had ik nog niet gehad in een tri. Maar oke, ik voel me prima. Ik heb enorm geduld gehad met het zwemmen (rustig rustig rustig) en heb GEEN pijn in mijn buik. Ik ben heel erg blij en de eerste col hebben we ook al gehad.
Na de eerste bocht in de afdaling schieten de tranen in mijn ogen. Een enorm blok witte sneeuw kijk ik aan. De Mont Blanc! Wauw! This is real. Ik zit in de Evergreen Triathlon. Een droom om ‘ooit’ de lange afstand te doen.
Ooit is vandaag. Genieten Jantientje!
Klimmen, klimmen en klimmen
Het fietsparcours is 190 km met 5300 hm. Ik wuif de gedachte dat ik dat uberhaubt nog nooit in mijn leven heb gedaan gemakkelijk weg met ‘ik kan dat vast wel’ (er mag nu hard gelachen worden hahaha).
Onderweg ligt mijn startnummerband ineens op de grond. Dat ding kan stuk?? Ik knoop hem weer aan elkaar en moet lachen als ik bedenk dat dit het enige avontuurtje zal zijn vandaag. Dat zou toch wel te saai zijn.
Natuurlijk kwam er meer.
Op de 3e klim besluit ik dan toch maar mijn fiets op haar kop te zetten en te onderzoeken, want het ‘heilige-lichte-verzetje’ doet het niet van mijn 600-euro-bikie. Ik leg de ketting goed op het lichtste verzetje, draai de kabel wat bij zodat hij goed blijft liggen en daarna zou ik wel weer zien wat de andere verzetjes doen. Die Col de Romme van 10km 10% wil ik toch non-stop op dit verzet fietsen.
Warempel, ik heb de fiets gemaakt en hij doet het de rest van de dag goed genoeg!
Nu volgen nog een paar ‘monsters van beklimmingen’ zoals de organisatie ze noemt. De Col de Colombière als eerste. Die heb ik op de video’s gezien en ziet er zó mooi uit, daar kan ik dan toch niet tegenop zien? De omgeving is zalig, ik vind het inderdaad de mooiste col van de dag en als ik boven ben, wat overigens al aanzienlijk lastiger gaat dan de vorige cols, moet ik alweer lachen. Twee jaar geleden hing ik in noodweer slingerend aan de tent van de voedingspost om te voorkomen dat hij de vallei in zou waaien! Toen was ik onderdeel van de organisatie. Nu is het warm, zonnig en windstil. Wat een geluk hebben wij!
Dalen! Ik ben er gek op! Ik krijg wel het idee dat ik achterin het veld zit, maar maak me nog geen zorgen over de cut-offtime. Die moet wel te halen zijn toch? Vorig jaar reed ik bijna dezelfde afstand met de Embrunman in 8.45 uur. Aan de meiden om mij heen merk ik dat ze er wel mee bezig zijn. Embrun is ‘anders’ zeggen ze.
Uiteindelijk wordt het toch spannend. Na 150 km valt mijn Garmin uit, weet ik niet hoelaat het is, maar ik weet wel dat de tijd begint te dringen. Ik heb het nu te doen met de borden van de organisatie langs de weg (elke 10km) en in de dorpjes loer ik naar kerkklokken voor de tijd.
Om 20.00 uur moet ik in het parc fermee zijn om door te mogen naar het lopen.
Maar … hoeveel km heb ik nu gereden? 155? Hoelang is de klim die nog komt? Is het 185 km of 193? Ineens telt alles. In mijn hoofd gaat het rakketak heen&weer. Wat als dit, wat als dat. Ik besluit dat het energie kost en ik daar niet sneller van in het PF kom. Gas op de pedalen op het grensje van ‘eten binnenhouden’ want de maag is inmiddels toch de weg kwijtgeraakt. En niet alleen mijn maag, want dan …. ontbreekt de wegaanduiding.
Help!
De grote gele borden, de pijlen op de weg. Ze zijn er niet. Ik fiets lukraak wat heen & weer, probeer de normale borden richting Chamonix te volgen, maar ik zie niks meer van de organisatie. Ik fiets maar weer terug op zoek naar de bikers achter mij. Met een groepje van 3 speuren we naar de route. Eén meisje stort in en moet huilen ‘we gaan het niet halen’. Ik probeer haar kort op te beuren, maar voel de vermoeidheid, druk en teleurstelling ook en heb de energie niet om haar er doorheen te trekken. Toch helpen we elkaar wel met blikken en opmerkingen ‘be strong’, ‘you can do it’. Heel mooi en intens ook. Iedereen zo volle bak in de emotie en op de grens van zijn kunnen.
Ik sta nu maximaal in standje ROOD alias ‘dood of de Gladiolen’, want ‘dan heb ik het in elk geval geprobeerd’. En trap voor wat ik waard ben. Het verdwalen en niet weten of je wel op de route zit is wel een mentale uitdaging, maar op de verkeersborden zie ik dat we richting Chamonix gaan en ik zit op een klim (harstikke leuk ding, maar niet vandaag) die ook in het parcours zat.
Echter … er komt nog een klim! Nee zeg! Tijd – tijd – tijd! Tik Tak – Tik Tak! Dit schiet niet op zo!
Uiteindelijk zie ik een appje van Allard ‘je gaat het halen’. Dat geeft me vleugels en ik kan toch nóg harder. Nu wil ik echt niks meer verliezen, het maakt me niet meer uit of ik wel of niet de route volg, dus ik navigeer met Google Maps naar de wisselzone. Gelukkig zijn de borden er weer en in mijn haast bezorg ik de toeristen een hartverzakking (sorry) als ik ze rakelingsvoorbij kom scheuren.
Bij het parc fermee wordt ik superenthousiast ontvangen door de organisatie en waar ik dacht te ontspannen omdat ik het heb gehaald, hoor ik ze roepen ‘you have only two minutes, hurry hurry!’
WAHH!
- ik parkeer mijn fiets
- vind mijn tasje
- schud die leeg in de omkleedtent
- en duw mijzelf in een superfocus om zo snel en zo goed mogelijk georganiseerd de bergen in te gaan. Het is namelijk al donker. De focus is: Ik ga OF goed georganiseerd weg OF niet.
- ik verhuis de tracker van de organisatie van fietskleding naar loopkleding
- kleed me om
- mik alles wat ik niet meer nodig heb terug in de tas
- berg zelfs nog netjes mijn nieuwe Julbo bril op
- knoop de zak goed dicht
- houd vanallesennogwat los in mijn handen (powerbank, stokken, garmin, eten, rugzakje, …)
- hol de tent uit
- drop mijn tas en
- ik begrijp …
IK BEN DOOR!
Ik scoor een bouillonnetje en crash om het hoekje in het gras om bij te komen.
….
Wat is er de afgelopen uren gebeurd!? Wat heb ik gedaan? Even bijkomen … Ik trek gelijk alles aan wat ik bij me heb aan lange kleding, eet nog wat en begin dan maar te lopen.
Wauw, ik loop! Ik loop!
Lopen!
In de euforie spreek ik ‘ietswat’ hyper een berichtje in in onze appgroep met volgers en Allard zegt dat hij op het 5km punt zit te wachten op mij. Of ik ook even in de bivakzak wil om te rusten, vraagt hij. Het komt nog niet in me op. De benen voelen goed, zin in het lopen. Eindelijk het onderdeel dat ik wel veel heb gedaan dit jaar!
In stilte loop ik. En dan knalt de vermoeidheid erin, de leegte van al uren geen eten in mijn lijf (het komt er inmiddels alleen maar uit). Het vlakke gaat nog wel, maar als ik omhoog moet voel ik me zo ontzettend slap en beroerd! Ik vraag me af of ik die marathon wel moet doen. Ik heb dat meerdere keren gedaan, fysiek opperdepop, maar op mentale kracht de finish halen, maar ik ben er nooit echt trots op geweest. Ik had mijzelf dan zo uitgeput dat ik een half jaar later nog niet fit was. Ik wil tot mijn 110-e leuke dingen doen met mijn lijf en om dat te kunnen doen begint het wel met de keuzes van vandaag.
En nu voel ik de keuze.
Maar ik kan de keuze nog even uitstellen, want ik ga eerst lekker naar Allard lopen. 5km. Dat is om de hoek! Dacht ik, want het is nog bijna 400 meter klimmen. Jeumig, schiet niet op! Ik lig een paar keer al te rusten, of is het slapen?, midden op het paadje om vervolgens weer een paar honderd meter verder te zwalken, ondersteund door mijn carbon stokjes, weer te rusten, etc. Zo ontzettend slap en leeg!
‘Allard, Allard, waar ben je‘ roep ik! Hij zwaait met zijn hoofdlampje, we zijn weer samen. Fijn! Het voelt als een finish van de dag. Ik kruip snel bij hem in de 1-persoonsbivakzak (nooddekentje in bivakvorm van RAB). Zo fijn om bij hem te zijn en ik fluister zachtjes ‘ik zeg niks, slapen’. Vaag maak ik nog mee dat hij een foto maakt en weg ben ik.
Mijn plannetje
Ik verwacht 10-20 minuutjes zo te liggen en dan ben ik hopelijk voldoende hersteld om door te gaan en door het rustige bewegen hersteld de maag hopelijk ook en als ik weer kan eten gaat het sowieso veel beter! Ik vind het een mooi plan!
1.5 uur later word ik wakker. OEPS!
Ik zeg tegen Allard ‘was er ook niet een cut-off time na één ronde lopen?’ we waren gaan liggen met het idee tot 11.00 uur de volgende ochtend de tijd te hebben. Allard zoekt het op, ziet het staan en de conclusie is dat we nog 2,5 uur hebben over een parcours waar ik in 2016 in hele goede doen, in daglicht 4,5 uur over heb gedaan. Dat gaan we dus nooit redden.
We zijn stil.
En stil.
‘Dan houdt het dus hier op’ zegt Allard. Hij spreekt uit wat ik nog niet durfde te zeggen. En ik wil uitstellen wat we erbij voelen. Maar dit is nu. Hm …
‘Voor mij is het oke, ik ben echt heel erg leeg en wil mijzelf niet meer zo kapot maken. Ik had zo niet door willen gaan. Dat heb ik met mijzelf afgesproken en ik had daarvoor gekozen, ookal hadden we de tijd nog wel gehad. Maar hoe is het voor jou? Jij was nog wel fit, je hebt op mij gewacht’.
‘Ja, ehh … ik weet het even niet …’
We staan op, sprokkelen onze spulletjes bij elkaar en Allard zegt lief en tevreden ‘ik vind het jammer dat ik het niet af heb kunnen maken, maar samen is wat telt voor mij en ik had er geen goed gevoel bij dat jij alleen in het donker door de bergen zou gaan. Het is een heldere nacht, en ik weet dat je toch wel doorgaat, maar het zijn wel de bergen. Dat gevoel overheerst. Dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en hier op je heb gewacht. Dus’, met nog een lichte hapering, ‘het is o-k-e’.
Wauw …
Ik ben weer stil.
Van alles.
We dalen de 5km weer af, ik moet er nog een paar keer bij zitten. Zo slap en moe. Terug naar de wisselzone. Onderweg nemen we op verzoek van de organisatie de pijlen en lintjes mee. Leuk om ze te kunnen helpen.
Conclusie
In de dagen erna waren we nog in Chamonix. Keken we uit op de vallei waar we gesport hebben. Bijzonder …. Ik heb uitsluitend en alleen maar gedacht ‘wat ben ik blij dat ik ben uitgestapt’. En ik wil altijd echt heel graag finishen. Hoewel de keuze eigenlijk onbewust gemaakt hadden, was het voor mij wel de juiste hoe het is gegaan.
Voorlopig (vaker gezegd, dus pin me er niet op vast :)) wil ik wel voor wedstrijden gaan die maximaal 8 a 10 uur duren (ipv het dubbele). Dat is beter in verhouding met de trainingstijd die er is en vooral ook beter voor mijn lijf volgens mij. Maar de droom om de hele tri in Chamonix te finishen (of welke ook) blijft staan! Dat is echt speciaal. Dat bleek ook wel uit de uitslagen overigens: 6 meisjes zijn gefinisht en een 1/4 van het deelnemersveld van de heren.
Ik ben heel trots op sportvriendinnetje Anneke die enorm genoten heeft van de ‘Halve’ afstand en daarin zelfs op het podium kon stappen. Heel gaaf dat ik daarbij was. We komen elkaar altijd tegen op mooie plekjes in de bergen, en deze was daar zeker één van. Goed gedaan!
Ik herstelde dit keer supersnel, waar ik anders dagen niet wist wat ik met mijzelf aan moest zo beroerd was ik dan. Een paar dagen later geklommen we de Gran Paradiso (4000+) als acclimatiestatietocht om 2 dagen later succesvol de Mont Blanc te beklimmen onder bijzondere weersomstandigheden samen met Maarten en Maartje. Dat werd een héél bijzonder avontuur. Een verslag daarvan volgt nog!
Volgend jaar
Volgend willen we vanuit AltijdSporten.nl een goed verzorgd weekend organiseren rondom de Evergreen Chamonix Triathlon. Inclusief een toffe voorbereiding met elkaar. Je kunt meedoen aan verschillende afstanden, kort én lang!
Wil je misschien wel mee? Geef je naam en e-mail adres door, dan brengen we je als eerste op de hoogte!
Sportieve groet,
Jantiene Hannessen
Tot slot wil ik de volgende sponsoren nog enorm bedanken
Trisport Pharma voor de sportvoeding. Julbo Eyewear voor een nieuwe Aerolite running sportbril. ON Running voor de Cloudventure trailrunschoenen. RAB Equipent voor de warme kleren in de nacht. X2U voor het fantastische wetsuit. en Ultimate Direction voor de trailrunrugzak. 
