Trailen in de Aosta vallei, wat een geweldig avontuur

13 juli 2024 

Hoor ik het goed, hoor ik niks? Wat heerlijk! Het regent niet meer en de temperatuur in mijn tentje loopt op. Gisteren aangekomen op de camping in Gignod, een klein plaatsje dichtbij Aosta. Het was nog droog toen ik de haringen in de grond drukte, maar daarna ging het goed los. De natuur had een portie regen en onweer voor mij in petto. Geen probleem, m’n e-reader heb ik mee. Tussen de buien door nog wel even een ommetje gemaakt, want stil zitten zit niet helemaal in mijn systeem. Een ommetje duurt hier wel langer dan in Nederland gelet op de steile hoogtemeters, dus helemaal droog kon ik het niet houden.  

Vandaag begint de reis waar ik al een tijdje voor aan het trainen ben. Man o man wat heb ik veel zin om door de bergen te rennen. Al wel ervaring met trailrunnen in de Ardennen en Vogezen en ook wel eendaagse alpine ervaring, maar zo’n week iedere dag van hut naar hut met al mijn spullen op mijn rug, is nieuw voor mij.  

Ik neem de tijd voor mijn ontbijt (kan de tent nog mooi even drogen) en vervolgens stap ik in de auto naar Aosta. Wat een leuk stadje is dit. Ik struin van parkje naar parkje. Ondertussen genietend van wat Italiaanse culinaire hoogstandjes. Zo rond 16 uur koers ik naar Verrayes.  

Jantiene van Bergtrails en een paar reisgenoten staan al bij de B&B waar we vannacht zullen slapen. Het is meteen gezellig. Iedereen heeft er zin in, deelt ervaringen en stelt nog wat vragen aan Jantiene. Bij een vlakbij gelegen hotel gaan we eten. Goed koolhydraten stapelen, want die kan ik morgen goed gebruiken. De andere reisgenoten die op de Duitse snelwegen wat minder geluk hadden met het verkeer, zitten inmiddels ook allemaal aan tafel. De groep is compleet! Laat het avontuur maar beginnen. 

14 juli 2024  

Goedemorgen! Kleine kriebel in mijn buik, want vanaf vandaag wordt het fysiek. Etappe 1 van de huttentocht staat op het punt om te beginnen. Edward onze International Mountainleader (IML’er) en trailbuddy Amelie leggen de laatste dingen uit. We krijgen allemaal nog een extra item voor in de rugzak; een setje mircospikes. Hier in het dal mag het dan wel 30 graden zijn, bovenin de bergen liggen sneeuwvelden waar de spikes goed van pas kunnen komen. 

Na een eerste echte groepsfoto en een laatste “heb ik dat nu wel echt in mijn tas gestopt?” begint etappe 1 dan nu eindelijk echt. De trailstokken tikken op het asfalt en lachend en kletsend lopen we het parkeerterrein af.  

Wow het is meteen al gaaf. Onderweg doorkruisen we de steile helling van een wijngaard en vullen onze sokken zich met kleefkruidbolletjes. Het gaat vooral recht omhoog en vaak is er geen pad te zien. Hoe mooi is dat, geen beperkingen, maar gewoon lekker stappen en genieten van de prachtige omgeving. Waar ik ook kijk, ik zie bergen, bloemen en blije reisgenoten.  

Onze lunchplek is briljant. Een dikke hoop rotsblokken met daarbij een uitzicht om u tegen te zeggen. De chocolade van mijn lunchpakketje is gelukkig nog niet tot melk gesmolten, dus daar neem ik een lekker groot stuk van. Na de lunch gaan we gestaag door en na een geweldige afdaling en een lang gravelpad komen we na 23 km en 1700 hm aan in Refugio Magià. Hoe leuk, ik mag daar gewoon mijn schoenen uitdoen en een mooi gekleurd paar Crocs uitzoeken. Heerlijk zo na deze intensieve dag. Extra heerlijk, omdat ik merk dat er onder de bal van allebei mijn voeten een grote blaar is ontstaan. Al 300 km probleemloos ingelopen schoenen zijn helaas dus geen garantie voor blaarloze voeten in de bergen. Na een lekkere douche kletsen we in de luwte van het terras na over deze gave eerste dag. Na een goede maaltijd kruipt iedereen vroeg in bed. Ik lees nog even een hoofdstuk voordat ook ik moe maar voldaan in slaap val. 

15 juli 2024 

De dag begint optijd en na een goed ontbijt, stoppen we ons lunchpakketje in de tas en beginnen we aan een nieuwe dag. We zitten op ongeveer 2000 meter hoogte en dat is geen straf. Het is hier zo groen, zo mooi. Na twee uur komen we aan bij Bivacco Rosaire Clermont. We ploffen neer in de strandstoelen die daar staan. Ik kan beter zeggen, bergstoelen, want er is hier geen strand. Wel een klein meertje en sneeuw. Fijn dat er reisgenoten zijn die wel contant geld hebben meegebracht, want een drankje hier smaakt goed. Na een goede break gaan we weer op pad en komen we langs nog meer mooie groene en witte velden. Sommige witte velden moeten we oversteken. Toch wel een beetje spannend, want dit heb ik nog nooit gedaan. Stokken, tsjak voet 1 tsjak, voet 2 tsjak, het is een soort van ritme waarmee ik geconcentreerd door de sneeuw stap. De billen worden niet ontzien, want soms is op je kont glijden veel makkelijker (en leuker!). 

De timing is perfect, want rond 12.30 uur stoppen we bij een prachtige plek om te lunchen. Zo ver het oog reikt zie ik bergen. Iedereen geniet van de lunch en van het uitzicht. Ik zou hier wel uren kunnen blijven zitten. Maar goed dat kan natuurlijk niet, want er zijn nog wat kilometers af te leggen hahaha. En wat voor kilometers. We beginnen aan een lange technische afdaling. Afdalen kan ik soms wel spannend vinden, maar met de goede aanwijzingen van Edward en Amelie vind ik het geen moment eng en geniet ik ervan. Ik doe het wel op mijn eigen rustige daaltempo. Gelukkig is daar ook alle ruimte voor. Iedereen loopt op z’n eigen tempo en toch lopen we als een groep. Wat een fijne groep is het toch! 

Uiteindelijk komen we aan bij een rivier die we een poosje volgen. Een kudde koeien groet ons nog. Hier heeft het water hoog gestaan, want langs de oever ligt veel meegesleurd bosmateriaal waar we doorheen moeten klauteren.  

We passeren de Ponte della Betenda en komen aan bij Valpelline. Daar splitst de groep zich. Een paar gaan met de bus door naar Gignod en een paar willen nog wat extra kilometers maken. Ik zit in die laatste groep. Ik voel mijn blaren behoorlijk, maar deze extra lus wil ik zo graag doen. Het is in overwegende mate dalen op niet alpine terrein dus die extra lus begin ik vol vertrouwen. Het technische stuk van de dag hebben we gehad dus tijdens deze kilometers kunnen we veel hardlopen. Om een stukje doorgaande weg te ontwijken volgen we Edward voor een steil paadje omhoog. Er zit niet veel power meer in onze benen en dat wordt goed opgemerkt. Edward haalt een zakje kikkertjes uit zijn tas. Heerlijke snack en geeft weer goede energie. Het blijkt een geweldig paadje vol interessante prikkende planten te zijn waar we ons een weg doorheen moeten banen. Helaas stopt het pad ineens en blijkt dat we beter rechtsomkeer moeten gaan. Ai, wie krijgt dit keer die gekke priktak tegen zijn arm 😉? 

Omdat het leuke pad uiteindelijk onbegaanbaar bleek, rest ons geen andere keuze dan een klein stukje langs de doorgaande weg te rennen. Het weer slaat wat om, het begint wat te regenen. Dat deert me niet, eigenlijk ook best lekker zo na een dag zwoegen en zweten. De laatste klimmetjes lijken wel extra steil en ik ontken niet dat ik blij was dat na ruim 35 km en 1500 hm en 2600 dm het hotel in Gignod in mijn vizier verscheen. Aangemoedigd door de reisgenoten die al eerder met de bus naar het hotel zijn gegaan, voelde ik me wel trots. Ik had dit maar mooi gefikst. Helaas dit keer geen sponzige Crocs waar ik gebruik van kon maken, maar het feit dat de schoenen even uit konden was al fijn.  

Het eten smaakte weer goed. Ik wist niet dat brood met boterkrullen op ijs zo goed kon smaken.  

16 juli 2024 

Vandaag een rust dag. Nou ja rust…. qua afstand misschien, maar er staat een flinke klim op het programma. Mijn voeten zijn weer verzorgd (dank lieve reisgenoten voor jullie aanvullende ehbo materialen) en ik voel me verder uitstekend. Ik geniet met volle teugen van het heerlijke ontbijt en heb er weer zin in vandaag. Het is een fijne klim. Niet te steil en de bomen geven wat schaduw, wat fijn is want ook vandaag staat de zon hoog aan de hemel. Omdat we alleen maar stijgen, komen we weer een verschillende soorten landschappen tegen. De bijna 7 kilometer met 1000 hm eindigt bij refugio Chaligne. Wauw wat een uitzicht heeft deze hut en een lekker meertje waar we allemaal bij neerploffen. De raketjes van de groep waren nog niet toe aan een rustdag. Zij besluiten om nog een extra lus te lopen. De rugzak laten ze achter in de refugio waardoor ze even lekker kunnen vliegen over de trails. Ik spoel mijn kleren uit, verzorg mijn voeten en ga heerlijk op het talud bij de refugio zitten.  Chips en drankjes worden gescoord en met wat natuurlijke attributen kunnen we zelfs nog wat massageoefeningen doen.  

Na een tijdje komen er zielsgelukkige gezichten terug. Die extra lus was geweldig. Wanneer ook zij gedoucht hebben, gaan we aan tafel en krijgen we een culinair hoogstandje voorgeschoteld. Hoog in de bergen zitten betekent dus niet dat je op een droge korst hoeft te leven. Voor mijn smaakpapillen is het ook goed toeven. 

Er is hier verder geen gezamenlijke ruimte dus iedereen ligt al om 21 uur in bed. Te vroeg om te slapen, ik heb nog te veel energie. We liggen met z’n allen in een grote kamer en in het overgebleven lege stapelbed is andere gast gekropen. Die snurkt al snel en dat wekt bij mij de slappe lach op. Wanneer de lach is afgezwakt en het snurken wat is gedempt, ben ik weer blij dat ik mijn e-reader bij me heb. Het weegt wat, maar dan heb je ook wat. Na nog een paar hoofdstukken val ook ik in slaap.  

 17 juli 2024 

Jippie weer zin in de dag. Wat een feest is het toch dat mijn lijf dit gewoon allemaal verteert. Ok ok die blaren die kan ik missen als kiespijn, maar ach, met paden zo mooi en uitzichten zo fantastisch voel ik het wel, maar denk ik er niet aan. Na het ontbijt en de dagelijkse ochtendgymnastiek werp ik nog een laatste blik op de Matterhorn. De route zit al gauw op een fikse klim. Het grote voordeel van klimmen hier in de Valle d’Aosta is dat de finish op een punt ligt met een fenomenaal 360graden uitzicht. Daarna via de Cresta Tardiva op de Punta Chaligne (2607m). Al weet ik dat de foto’s nooit weergeven wat mijn ogen kunnen zien, ik kan het niet laten om er toch weer wat te schieten.   

Na de Punta Chaligne blijft het pad op en neer gaan en cruisen we naar Lago Fallère. Bij een aantal gaat de schoenen uit en volgt een plons in het meer. Met en zonder hulp van een ander hahaha. Ik blijf lekker op de kant en aanschouw de pret. Heerlijk zo lunchen en relaxen bij dit meertje.  

Dan komt de vraag: “Wie wil er een extra lus?” Ai ik zou wel graag willen, maar mijn verstand wint het van mijn enthousiasme. Voor de lucky ones is het een steile klim naar Mont Fallère. Gelukkig is er met mij nog een klein groepje dat besluit niet mee omhoog te gaan, maar door te rennen naar Refugio Fallère. Daar ligt een mooi terras en een koud drankje op ons te wachten. Later treffen we ook Jantiene daar. Ze woont ongeveer 2 uur hiervandaan en is hier naartoe gekomen. Superleuk!  

Leuk zijn ook de gezichten van de klimmers naar de Mont Fallère. Daar zijn gave paden ontdekt en angsten overwonnen. Gaaf. Met de kop in de zon geniet ik van hun belevenissen en van de Crocs (jawel ze waren er weer) aan mijn voeten.  

18 juli 2024 

Wow wat is het mistig! Geen hand voor ogen te zien. De houten beelden in de tuin van de refugio hebben op deze manier iets mystieks. De warming up wordt weer verzorgd door Amelie en gaat flink omhoog en omlaag deze ochtend. Ik kwam wat traag op gang deze ochtend en heb daardoor wat van de warming up gemist helaas. Gelukkig kan ik verder opwarmen tijdens de eerste klim van de dag. Die klim ging naar de Col de Fenétre en werd opgevolgd door een stenig klimmetje naar de Monte di Vertosan. Weer een sneeuwveldje over en op naar de afdaling door een prachtig landschap vol met bloemen en struiken.  

Vandaag is er zelfs een koffiestop in soort van bewoond gebied. Met een beetje schuiven en schikken passen we prima met z’n allen op het balkonnetje van het koffietentje (met de beste koffie van het dal volgens die ene Google review 😉. Wie vindt dat koffie en chips niet tegelijkertijd genuttigd kan worden, heeft het toch echt mis. Op zo’n hete dag is cafeïne en zoute chips een topcombi, geloof me. Gelukkig staat er ook een waterbak in het dal bij de koffiestop. Even mijn waterzak weer vullen en het tweede deel van de dag begint. Een prachtig deel weer. Klimmend de vallei door met briljant mooie vergezichten. Ook rivercrossings  stonden op het menu. Heerlijk dat stappen door koud bergwater. We lopen onder de Aiguille de la Belle Combe door op weg naar de laatste klim van de dag en de laatste hut van de reis; Rifugio Frassati. Wat een bijzonder futurische hut is dit! Van buiten dan. Van binnen is het minder luxe dan dat het er van buiten uit ziet. Het terras ligt lekker in de zon dus daar genieten we dan ook na van de dag. Wat volgt is een bijzonder doucheritueel. Omdat het warme water zo hoog in de bergen schaars is, moet je hier voor het warme water betalen. Een paar euro voor een douchebeurt. Een korte douchebeurt uiteraard, want er zijn meerdere mensen die zich met warm water willen wassen. Dit snelle functionele douchen zou ik thuis eigenlijk ook moeten doen.  

De hut is vol vandaag, niet alleen onze groep, maar nog een grote groep mensen is aanwezig. Het voordeel is dat er geen keuzemenu is. Eten wat de pot schaft en dat werkt goed met grote groepen. 

Helaas geen beste nacht voor mij. Misschien omdat morgen de laatste dag is aangebroken? Te veel last van mijn voeten op dat vervelende trappetje van het stapelbed? Geen idee, maar ik doe het er maar mee. De dag begint dan ook lekker vroeg, kan ik extra lang genieten van de laatste traildag 😊. 

19 juli 2024 

Let’s dance. Amelie heeft een vrolijke warming up bedacht deze laatste ochtend. Diverse dansmoves zorgen voor veel pret. Een goed begin van een lange dag die komen gaat.  De eerste kilometer is amper begonnen of we spotten ze, jippie. De marmotten! Muisstil aanschouwen we dit mooie schouwspel. De marmotten scharrelen lekker rond en storen zich niet aan onze aanwezigheid. Ik had ze nog nooit in het echt gezien, dus dit vind ik wel even een momentje.  

We klimmen gestaag door naar een plek waar een mooi sneeuwveldje ligt. Na een weekje lopen met de microspikes kunnen ze dan nu eindelijk om de schoenen. Vandaag staat er dus blijkbaar een steil sneeuwveld op het programma. Edward en Amelie leggen ons het gebruik van de spikes uit en we oefenen op dit makkelijke veldje. Wauw wat een grip. In een polonaise stappen we door de sneeuw, klaar voor het echte werk.  

Het echte werk dient zich al snel aan. Wow, om de col de Malatra te kunnen bereiken moeten we een flink steil sneeuwveld over. Uniek voor deze tijd van het jaar. Normaal gesproken ligt er zo in juli geen sneeuw meer. Nu dus wel, wat maakt dat we voetje voor voetje achter elkaar aan moeten stappen. Superfocus! Edward maakt de eerste stevige stappen zodat we die “alleen maar” hoeven te volgen. Soms komen we een stukje rots tegen om over omhoog te klauteren. Dan werken de spikes niet in het voordeel, maar wederom krijg ik weer hele goede aanwijzingen zodat ook dat goed gaat. Het laatste stuk gaat omhoog door de sneeuw. Edward maakt mooie traptreden. Dit vind ik fijner dan zo opzij. Nu is het je punt goed in de sneeuw schoppen op de plek waar Edward een mooie tree heeft gemaakt. Uiteindelijk bereiken we het stuk met de kabels en de pinnen en klauteren we naar het venster. Op 2925 meter hoogte krijgen we een prachtige doorkijk gepresenteerd! Geen bioscoopopstelling, want het is wat proppen daar voor het venster, maar uiteindelijk kunnen we er allemaal bij, trots dat we allemaal de top hebben bereikt.  

Na een top, komt er een afdaling. Een afdaling met allemaal sneeuwvelden en uiteindelijk een op de billen naar beneden glijshow. Amelie legt nog even uit hoe we dat het beste kunnen doen. Dit vind ik zo leuk. Op de kont, voeten bij elkaar en gaan. Met z’n allen genieten we van dit serieus spelen in de sneeuw.  

Het afdalen is daarna nog niet voorbij. Een lange weg naar beneden over sneeuw en rotsen volgt, waarna we vervolgens een mooi lunchplekje vinden waar we de boterhammen uit de tas kunnen halen. We worden gepasseerd door twee mannen die zonder spikes dezelfde route als ons hebben afgelegd. Respect! Al konden zij natuurlijk ook gebruik maken van de goed getrapte treden van Edward. 

We vervolgen onze weg met geweldige trails en passeren Tête de la tronche. Ontzettend divers landschap, want we gaan van alpine gebied weer over op meer groen. Door het bos ook echt geweldige stukken afdaling. Wat een gave laatste dag! Vlak voor het eind wordt het lopen voor mij steeds lastiger. Gek toch hoe dat psychisch werkt. De afdaling heeft scherpe opstekende stenen, dus heel rap gaat het niet meer. Met mij nog een paar reisgenoten die lichamelijk wat beperking voelen. We stoppen nog even bij rifugio Giorio Bertone. Fris met een groot stuk taart. Heerlijk! Wat nog rest is een afdaling door het bos. Ik hoopte op paden met dennennaalden, maar niets bleek minder waar hahaha. Weer een pad met puntige stenen. Prachtig, maar daardoor wel eentje waar ik over moet wandelen ipv rennen. Samen met de andere “beperkten”, leggen we de laatste kilometers wandelend af. Dat maakt ook dat er ruimte is voor goede gesprekken. Dat wandelen is dus helemaal zo vervelend nog niet. Wel een beetje voor de rest van de groep. Bij een waterval hebben zij wat langer moeten wachten dan gebruikelijk, maar gelukkig is iedereen vol begrip. Gezamenlijk stappen we Courmayeur binnen. Wat een geniaal uitzicht op de gletsjer heb je hier! 

Ik ben moe, maar zo voldaan als ik in de rij bij de ijscotent sta. Het ijsje smaakt me opperbest. Jantiene is er ook weer en heeft een taxibusje geregeld waarmee we terug naar onze auto’s worden vervoerd. In de auto ligt een paar Crocs op mij te wachten en cruis ik samen met een reisgenootje naar een hotel wat verderop. Snel even andere kleren aan en op naar het restaurant en pizza.  

Amelie sluit de week met een speech af, waarna zij en Edward in de auto stappen op weg naar Chamonix. De rest kruipt lekker onder de dekens voor een laatste vakantienacht. 

20 juli 2024 

Goedemorgen! Einde van de reis, het is een feit. Nog een laatste ontbijt. Einde van een periode van enkel lekker rennen, lekker eten en lekker slapen en dat alles in goed gezelschap. Dankjewel lieve reisgenoten. Wat was het fantastisch! Goede reis naar huis. Ik blijf nog even hangen in de buurt dus voor mij nog geen afscheid van de prachtige Aosta vallei. Gelukkig, want dit is niet zomaar een regio. Voor mij is dit voortaan een regio met een gouden randje.