We zijn er!
‘Nog 270 hoogtemeters en dan zijn we er!’ roept Allard als hij langsfietst. Ik kijk hem na en zie ‘9,1%’ staan. We zitten op de huisklim. Naar het Berghuis. Van Boshuis naar Berghuis. Het is zover, de laatste klim!
Thuisgevoel
Ik besef het niet zo goed eigenlijk. Ik ben vooral in dit moment. Op ‘onze’ huisklim. Alsof we terugkomen van een rondje fietsen. Daarnaast is er in basis een heel blij, vrolijk en voldaan gevoel. We worden ook nog getracteerd op een fantastische dag om thuis te komen met de warme zon en strak blauwe lucht.
Genoeg
Allard zie ik voorover gebogen over zijn stuur zitten. Hij hoeft me niet te zeggen dat hij er een beetje doorheen zit. We hebben te weinig gegeten en de Koninginne etappe van gisteren met 2300 hm, zwaar bepakt in de bloody hot, en weinig slaap op 2700 meter hakt er nu in. Ik voel ook dat het genoeg is tot pre-cies ons huis. Haha. Maar we trappen natuurlijk nog wel ff omhoog tot we er zijn!
Stilletjes, vlak bij elkaar, in onze BoshuisBerghuisBubbel. Het was een simpel en tegelijkertijd mooi moment: samen, stuur vasthouden, rondjes draaien, de vertrouwde uitzichten en een stroom van zweetdruppels. 4 kilometer. 400 hoogtemeters.
C’est Fini!
En dan. We zijn er! Gewoon thuis. Ons fijne FranseThuis. We ploffen die ene tas: alias onze ‘caravan’ 😊 met ons allesje op de grond en dan … dan is er niks meer te doen. Project Completed.
Wauw!
Raar!
We zijn omringd met een bank, een douche, stromend water, stoeltjes met kussens op het balkon, eten, bestek, een zacht bed …
Weelde binnen handbereik!
We kijken elkaar met een grote glimlach aan, geven elkaar een stevige knuffel en kiezen voor niks. Geen telefoon. Geen muziek. Zelfs geen douche. Eerst gewoon zitten (okay: liggen) en realiseren dat we er zijn. Stilte en staren wisselen zich af met lekker kletsen met wat er in ons opkomt. Flarden van 12 dagen op ’t fietsje. Allard een biertje, ik een ijsje. Zalig moment!
Een verslag over deze reis
En dan nu een blog. Van onze belevenissen tot praktische antwoorden op vragen die we hebben kregen. Ik probeer je mee te nemen met onze tocht met mijn woorden. Van 12 dagen, ruim 1000 km en zo’n 11.000 hoogtemeters. Pak je bidonnetje met hersteldrank er maar vast bij 🙂
Het idee
Eigenlijk heb ik het er al jaren over dat ik van Nederland naar de Alpen wil fietsen. Allard blijkt dit ook te willen. Check! Dan wil ik dat samen doen!
Het project is voor mij pas ‘kloppend’ als we een eigen plek in NL hebben. Dan fietsen we van ons NederlandseThuis naar ons FranseThuis. Ik ben al bijna ingeklikt bij het idee, maar moet nog even geduld hebben. In november 2018 hebben we een eigen Boshuisje in Groesbeek! Blij!
Terug-Thuis voelen in Nederland
Ik verblijf deze winter extra veel in Nederland (en niet in mijn FranseThuis) om wortel te schieten in de nieuwe omgeving. En uberhaupt weer in Nederland. Ik was er amper twee jaar geleden weggegaan. Echt vertrokken. En nu woon ik er weer. Part-time. Semigrant. Give it a name.
Ik ben verre van een Francaise, maar voelde me verrassend veel ont-Nederlandst. Daardoor voel ik me maandenlang, alles bij elkaar wel 1,5 jaar denk ik, in meer of mindere mate ‘ontheemd’. Een woord dat ik tot die tijd nooit had geassocieerd met mijzelf en nu googlede ik naar de betekenis ervan.
En vooral: hoe kom ik er vanaf!
Ik had meer mensen per week om me heen dan ik de afgelopen 2 jaar bij elkaar heb gezien in mijn fijne bergdorpje. En toch voelde ik eenzamer dan ooit.
Eenzaam. Ook zoiets. Zo voelt dat dus. Blehh zeg! In een land waar ik geboren, opgegroeid en gevormd ben. De taal vloeiend van spreek en qua looks ook helemaal in het plaatje pas. Als ik uitzoom zie ik dat het plaatje klopt, maar ‘in mij’ klopte niet. Ik hoor hier niet meer. Zo voelt het. Hoe raar is dat! Maar, ik wil wel bij Allard en de kindjes zijn, in Nederland. Dus ik heb een klusje te klaren, maar …
HOE DAN? HELP!
Allemenaggies … ik ben zo blij in de bergen. De vrijheid, de levenstijl, de mentaliteit en de hele ruige ambiance natuurlijk! Het past me zo. Wat doe ik mijzelf aan? Het contrast tussen beide levens is ook zo extreem groot!
Goede keuze!
Daarnaast is er gelukkig altijd een ‘rock solid’ gevoel geweest dat dit een goede keuze is. Samen met Allard en zijn lieve kids. Groesbeek is ook heel erg ‘ik’ en het avontuurlijke leven waar we voor kiezen ook.
De keuze is geen twijfel, maar de ‘hoe’ was wel mijn grote speurtocht.
Uitdagingen
Parallel aan bovenstaande zijn we volop bezig met het welbevinden van ons nieuwe ‘gezin’. Allard, zijn drie kinderen en ik. Ik vind het in alle opzichten een groot en indrukwekkend proces, waar ik me met hart en ziel instort, maar wat het met me doet ook ongetwijfeld onderschat heb.
Het gaat echt heel goed, met dank aan de inzet van iedereen, maar alles bij elkaar vind ik het wel veel life-events in een veel te korte tijd. Ik kijk nu terug op een leerzame, mooie, maar zeker ook survival-periode. Ik kan er een boek over schrijven en misschien doe ik dat nog wel eens 😊 (nog even geduld Christa haha). Het maakt in elk geval onze reis ‘Van Boshuis naar Berghuis’ nog specialer.
Ik heb nu een thuisgevoel in zowel het Boshuis als het Berghuis. Ook ben ik erg dankbaar met mijn bijzondere plek in het gezinsleven en bovenal apetrots op ons. Zoals Allard en ik die periode intens samen hebben doorleefd. Dan stelt zo’n fietstochtje naar de Ecrins niks meer voor toch? 🙂 Maar alles is relatief, we zijn nog niet weg …
Voorbereiding voor de fietsreis
Die was er niet echt eigenlijk. Behalve het vertrouwen dat het wel moest kunnen. We hadden de periode waarin we dit konden doen geregeld (12 dagen). Logistiek moesten we in de maanden ervoor opletten dat alles op één plek (in één land vooral) kwam te liggen wat mee moest. En dat hadden we goed voor elkaar.
We hadden een ochtend om de spullen in te pakken. Beide huizen waren verhuurd dus we móesten wel de fiets op! 😊 We wilden superlicht reizen, het was dus vooral kiezen wat we NIET mee gingen nemen. Dat was zo gepiept!
Routeplanning
We gebruiken de app Outdoor Active. Je kunt er routes in plannen en voor de eerste dag kies ik voor het fietstype ‘MTB’ Dat was wel een succesje!
Tot 50km. Want het schiet niet op.
We passen onderweg de route aan met fietstype ‘Road Bike’. Beter! We genieten ook nu van hele mooie rustige wegen en (offroad) paden, maar het fietst wel een stuk vlotter. We cruisen for sure via de allermooiste (offroad) route Nederland uit!
Op dag 2 scoren we bij een fietsenwinkel voor €14,95 een houder voor de iPhone op het stuur en navigeren daar de hele reis mee. Vooral via Outdoor Active en soms ook Google Maps (voor het snel vinden van de supermarkt bijv.). De houder, die er niet heel degelijk uitzag, heeft het maar mooi de hele reis volgehouden!
Verbeterpunten gedurende de reis w.b.t. de navigatie:
- De iPhone zetten we alleen aan bij afslagen, anders is hij zo leeg (paar uur). Onze backup is Allard zijn richtinggevoel. We hebben geen kaarten mee. Is op zich wel een idee om een paar prints mee te nemen, maarja we waren dus licht gepakt.
- De powerbank, iphone en garmin aan de lader hangen is in elke winkel en bakker een ‘vaste taak’ en onderdeel van de reis
- We rijden vooral met het Outdoor Active fietstype ‘road bike’. Met je racefiets word je er niet gelukkig van, want je fietst naast kleine ‘verborgen’ asfalt weggetjes en mooie fietspaden ook dwars door de weilanden. Slingerend door het bos, wortelige paden en in de bergen over stenen. Voor ons was het een perfecte afwisseling met onze MTB’s. Goed fietsbaar en zoveel mogelijk de natuur dicht om ons heen.
- De routes maakten we ’s morgens, of pasten ze aan gedurende de dag. Soms heb ik ze in mijn Garmin Fenix 5s gezet (kan allemaal met je smartphone). Dat deed ik als backup voor als de iphone leeg zou zijn.
Etappes
Het hoorde voor ons bij deze reis dat we traag op gang kwamen en alles op het gemakje deden. Het was erg fijn om even turbulentieloos te leven. Tijd en rust te hebben voor dit simpele leven van sporten, navigeren, eten en slapen.
De espresso machine 🙂
Vaak zaten we nog geen uur op de fiets met een vertrektijd na 10.30 uur en dan stopten we alweer voor een koffietje bij de bakker. Haha. Echt een heel groot vakantie gevoel. Het heeft me heel erg goed gedaan.
Na een week kregen we in de gaten dat er iets meer tempo en afstand in onze dagen moest komen om het Berghuis te halen. Een doel dat ons vanaf het Boshuis op de fiets deed stappen richting het zuiden, maar nergens een race gevoel heeft gegeven.
We waren heel erg waar we op dat moment waren. Absorbeerden het moment, het traject van die dag, het zalige besef om 24 uur per dag buiten zijn, het bewegen, de omgeving, het samenzijn natuurlijk, lekker eten en de belevenissen onderweg.
En zo reden we elke dag.
Die dag.
Met wat we tegenkwamen en beleefden.
Als er bereik was zag ik onze route op Strava als een rechte lijn omlaag. Dat was een gaaf en klein besef ‘we zijn weer dichterbij’. Zelf gedaan. Onze lijven doen het maar!
Afstanden
We mikten globaal op 100km per dag, zo recht en mooi mogelijk omlaag en daar zat vanaf de 3e dag altijd minimaal 1000 meter klimmen in.
In de praktijk reden we tussen de 70-150 km per dag. Er was één 100% rustdag en op de 2e dag kregen we er met moeite 35km uitgeperst.
Is het nodig om fietsfit te zijn?
We zijn alletwee in basis fit, met name door ons werk. Allard heeft van december t/m april sneeuwwandelreizen georganiseerd in de Alpen. Ik ben 5 weken met hem meegeweest en organiseer trailrun- en multisport weken. Verder zit er (nog) weinig regelmaat in onze sportmomenten, maar we zitten ook niet stil 🙂 . Allard had vooral in mijn Berg Triathlonweek gefietst met aansluitend een Alpen Cyclo van 200km. Daarmee verdubbelde hij gelijk zijn jaarcijfers. 😛
In de kidsvakantie, drie weken vóór onze fietsreis, heb ik een paar keer wat korte ritjes met klimmen kunnen maken om de loopbenen om te turnen naar fietspootjes. Superleuk om te doen en zalig om weer te fietsen. Ik had het zo gemist …
Enne … een echte Nederlander verleert het fietsen natuurlijk nooit 😉.
Crash
Op dag 3 lag ik in een offroad afdaling ineens op de grond. Als Miss Voorzichtig! De fiets reageerde anders door de bepakking, en baf, daar lag ik. Het was niks spectaculairs. De blauwe plekken en pijn wel! Mijn schouder, knieën en dijbeen waren gebutst. Het kwam me goed uit dat ik tijdens het fietsen de minste klachten had en dat deden we het grootste deel van de dag.
De fysio heeft me grondig gecheckt en ik ben er goed vanaf gekomen. Doorfietsen was het beste wat ik kon doen en heeft al voor veel herstel gezorgd. Lopen en zwemmen is nog pijnlijk, maar over een paar weken zijn alle pijntjes waarschijnlijk weg. Blij mee!
Bepakking
Doordat Allard met het meeste gewicht fietste had ik ‘over’. Relaxed fietsen voor mij dus. Het was een nieuwe ervaring om niet zo in de max te zitten en dat komt de beleving enorm ten goed kan ik je vertellen! 😀
Mijn MTB met last minute geleende tasjes.
Ik vind het heel erg leuk van deze sportieve manier van reizen dat je elkaar gelijkwaardig in tempo kunt maken door het gewicht slim te verdelen. Dat wil ik een volgende keer heel erg graag. Ik ben dus op zoek naar waterdichte roze fietstassen. Tips zijn welkom! 🙂
Samen
Jaja, en hoe ging dat dan? Twee weken 24/7 samen. Slapen in een 1-persoonstentje en elkaar nog leuk en lief vinden terwijl de hongerklop nabij is en de fruitvliegjes rond je oksels dartelen …
Nou, het was geweldig!
Ik vond het heerlijk om elkaar nog beter te leren kennen. We hebben veel gepraat en zijn ook veel stil geweest. Daar was allemaal tijd voor. Niet het één of het ander. Het was er allebei. Zalig!
We kregen al snel routines en ‘systeempjes’. Lekker soepel liep dat. Zo pakte Allard elke dag het koken op. Zijn zen-momentje en ik lekker smullen!
Heel soms waren we wat bokkig 😀 . Dat ik als dummie-fietsreiziger te voortvarend eten had ingeslagen bijvoorbeeld – voor d r i e dagen – Allard dat in de kar had en we nog flink moesten klimmen voor we ons kampje konden opbouwen. Dat werd me rustig doch duidelijk verteld. Okay, got it! Hihi
Of dat ik de 1e avond na mijn crash dacht dat mijn sleutelbeen in twee stukjes lag en elke beweging heul veul pijn deed. We honger hadden en Google maps niet meewerkte. We steeds moesten stoppen, omdraaien, fiets optillen, keitjes over. Auuuwwwww!
‘Ik wil NU een goede route en exact weten hoelang nog’!
Volgens mij waren dat de enige twee bokkige momentjes en anders ben ik de rest vergeten. We hebben ons vooral elke dag dankbaar gevoeld dat we dit kunnen doen. Doordat we dat samen hadden krijgt het een dubbele belevingswaarde.
Verder vind ik het leuk aan ons dat we kunnen lachen om onze ‘dingen’. Dat we die echt wel even serieus bespreken, zolang als nodig, maar onszelf of elkaar er op een later moment mee in de maling kunnen nemen. Heerlijk. Dat geeft een hoop lucht en vrolijkheid!
En zo ging dat dus ook op de fiets.
Mooi vlak gazonnetje voor ons tentje?
Het weer
We hadden ingepakt voor mooi weer. Bij slecht weer zouden we ons plan aanpassen. Lekker simpel. Dat mooie weer hebben we volop gekregen, wat een geluk! Er was één regen en onweerdag. Toen hebben we de trein gepakt van Belfort naar Geneve. Ook omdat we een dagje telang hadden getreuzeld bij het fijne verblijf van Erika van La Vie Verte en daardoor wat kilometers in te halen hadden.
Eén pans diner klaarmaken aan de rand van het meer van Annecy
Paklijst
Wat hadden we mee? Niet zoveel! En gedurende de trip steeds minder 😉.
In de Bob Yak in een 90 liter waterdichte zak:
- 1 persoons lichtgewicht tentje (allard met zijn neus tegen de binnentent en ik met 1 arm in het gras, paste prima en na een paar dagen leek het mini huisje steeds groter te worden)
- 2 RAB lichtgewicht donsslaapzakken
- 2 Term-a-rest slaapmatjes
- 1 pannetje + brander + klein blikje gas (laatste 2 dagen zaten we zonder)
- 1 houten lepel
- Een etui met een paar theezakjes, 10 koffiefilters, koffie
- Van een petfles heeft Allard onderweg een koffiefilter gemaakt.
- Waterdichte zak met kleding: 2x lange RAB dunne softshell broek, 2x lichte ON running short, 1x merino t-shirt (Jantiene), 1x t-shirt mouwloos (Allard). Het 2e Fietssetje (andere hadden we aan). De kleding was ‘s nachts de vulling voor ons kussen
- 2 kussenslopen (luxe, maar die houden we erin!)
- De belangrijkste tools voor de bike
- 1 reserve binnenband
- 2 bidonnetjes gevuld met: sportvoeding en de andere met herstelshake
- 1 bidon water zat op de fiets
- De Bergwandelen.com vlag. Helaas is deze halverwege de reis ‘verdwenen’ ☹
- Eén groen TriSportPharme tasje, waar we onderweg de boodschappen in konden doen voor (dat was de missie en lukte niet altijd) laatste kilometers.
Koffie bij je Termarest bed 😉
Op / aan mijn fiets
- 2 liter waterzak
- 1 bidon
- Zwemkleding (1x gebruikt)
- Toilettas met: 1 tandenborstel, tandpasta, 5 wattenstaafjes, zonnebrand, scheermesje, nagelschaartje, vijl, mascara, paracetamol, ibu, vitamine pillen, pleisters, Weleda douchefris (blijvertje!)
- Een halve vakantie handdoek (zo’n zeemding)
- Een plasticzakje was onze ‘portomonee’ met pasjes, card readers, paspoort
- Powerbank
- Oplaadkabel: 1x iPhone (ging stuk), multi oplaadstekker (ging ook stuk). Tip: kwaliteitspul meenemen! En de opladers voor onze Garmins
- Glutenvrije pasta
- Rijst
- Havermout
- Voeding voor onderweg
- 2 bordjes, 2 bekers, 4 AH sporkjes (dat werden er al snel 2 halve, voor mijn verjaardag vraag ik lichtgewicht kwaliteit sportjes)
- Peper
- Knoflook
- 1 reserve binnenband
- Regenjasje
Onderweg gedoneerd / op laten sturen / of wat we de volgende keer niet meer meenemen:
- Kruidenzout
- Trailrunrugzakje
- Haargel
- Zolen voor zowel fiets- als loopschoenen (1 paar pp kan thuisblijven)
- Prikweg
- Buff
- Tube wasmiddel
- Extra fietskleding
- Extra toiletspullen
- Glutenvrij pannenkoekmix
Alles bij elkaar hebben we zeker nog wel 3kg her en der achtergelaten in de eerste helft van de reis.
Op het drielanden punt, we gaan de eerste landsgrens over!
Ontmoetingen
Eén van de opmerkelijke belevenissen van zo’n ‘vertragende’ reis is dat je bijzondere mensen van verschillende Nationaliteiten ontmoet. Ik schreef er al over in mijn vorige blog.
In de 2e helft van onze reis maken we kennis met een Franse familie op een terrasje. Allard raakt met ze aan de praat, terwijl ik binnen het eten bestel. Ik denk gek genoeg nog ‘wat zou het leuk zijn als we vannacht bij Franse mensen mogen slapen!’ En als ik buitenkom zegt Allard vrolijk ‘Ze weten niet wat ze horen over ons avontuur en … we mogen bij hun in de tuin slapen. Dan moeten we alleen nog wel 10km – dat 14 blijkt te zijn – fietsen.’
Ja, dat gaan we doen natuurlijk! Echt superleuk!
Onder de sterrenhemel met onze hoofdlampjes op de helm tikken we de laatste kilometers van die dag weg. Ook weer een bijzonder moment om zo samen door de bergencontouren te fietsen.
Als we aankomen liggen er twee heeeeel dikke zachte handdoeken voor ons klaar. Ze zouden niet eens in onze kar passen haha. Wat een luxe na 2 weken een halve zeemlap met z’n tweetjes. We mogen van de badkamer gebruikmaken en buiten, onder het genot van de krekels, kaarsjes en een zacht bankje, praten we nog lang na met een kop verse muntthee uit eigen tuin.
Wat een lieve mensen. Wat een eindeloze gastvrijheid.
Die nacht en ook de volgende dag fladderen er non-stop losse Franse woordjes in mijn hoofd waar ik op de fiets steeds de betekenis van vraag aan Allard. Leuk!
De volgende ochtend zorgt Muriel voor het lekkerste ontbijt van onze reis. Ze heeft bij elk product dat op tafel staat een mooi verhaal. Je zou er trek van krijgen! Jam van mamma, de sap ook. Vers brood van de bakker, boter van de boer lager in het dal, … hoe het gemaakt wordt. We eten met smaak, leren elkaar kennen en ik absorbeer het ‘keukentafel gesprek’ waar ik in mijn vorige blog al zin in had.
Dan laat ik haar mijn crash-wonden zien. Ze springt omhoog en komt met een collectie bio spulletjes terug. Ze is verpleegkundige en ik mag het allemaal gebruiken. Wauw. Zo lief. Ik ben er stil van en gebruik het nog steeds!
We zijn altijd welkom om weer langs te komen en wij bieden ze aan om te verblijven in ons Berghuis. Meer dan welkom!
Lieve mensen, bedankt!
Het meest opmerkelijke moment van de reis
Op het treinstation in Belfort.
We zoeken het perron, maar de dame kan alleen maar bozig herhalen dat we daar niet mogen komen met onze fietsen. Ja, maar vertel ons dan … waar moeten we zijn?
En dat we dan het perron zien, maar eerst moeten we 2 trappen omlaag, 2 trappen omhoog en over 3 minuten gaat de trein. Dus wij sjouwen ons hele huishouden in een voor ons ongekend tempo (we kunnen het wel 🙂 ) trap af en trap op. Allard demonteert de kar, de vlag en dan moet alles de trein in.
Dat was allemaal nog o-k-e, maar nu komt het. In de trein zitten 6 jongeren, onderuit gezakt, op hun mobiel, met hun mtb’s her en der ‘luchtig’ neergezet. Ze zien ons, maar verschuiven nog niet eens hun voet of MTB zodat wij er ook bij kunnen.
We hebben alles er snel een-soort-van ingezet en dicht zijn de deuren. En de trein komt in beweging. Gehaald! We staan even met de handen in ons haar met een grote ‘wat is dit ?’-blik en hebben toen het hele boeltje maar OVER de jongens heen getilt, met mijn hele zere schouder. De jongens deden gewoon helemaal niks. Terwijl het echt een kleine moeite was om de voet of MTB een klein beetje op te schuiven. Bizar sfeertje.
Na de treinrit reden we verder naar het Berghuis zonder onze toffe Bergwandelen.com vlag. Onze mascotte. Geen idee waar die is gebleven, maar hij was er niet meer 🙁 .
De mooiste slaapplek
Elke plek had iets speciaals, maar de mooiste plek was bovenop de Col du Galibier natuurlijk!
Hoewel we amper hebben geslapen daar. Door de hoogte, door de opwinding dat we bijna thuis zijn en ook wel omdat ik voor mijn gevoel bijna op de Col de Lautaret rolde 😛 . Het was het vlakste stukje dat we konden vinden, maar toch wel een beetje scheef.
Maar kijk dan … het was een bijzonder moment om daar samen te zijn.
Nieuwe plannen
Het lijkt me duidelijk: deze reis smaakt naar meer!
Korte termijn ideeën
Als het in de planning past gaan we bezoekjes naar de uiteinden in Nederland vanaf nu per fiets doen met de Bob Yak. Spulletjes erin en fietsen maar!
Ik was al van plan om in het voorjaar vanuit het Berghuis naar de Ventoux fietsen. Van de sneeuw naar de zon. Zoiets. Dat is ‘dichtbij’, maar een ander idee is om naar vriendinnetje Kjille te fietsen, dat is nog een stukje verder naar de Middenlandse Zee.
Andere ideetjes die voorbij zijn gekomen
De hele Alpen hoofdkam over, de laars van Italië rond fietsen, Japan, Canada …
Je leest het al: we zijn nog niet uitgefietst en ik wil, ik wil, ik wil!
Bedankt!
Lieve Allard, dank je wel voor deze mooie reis. Die eigenlijk al een paar jaar eerder was gestart. ♥
We deden deze reis echt voor onszelf, maar wat was het leuk dat er zoveel werd meegeleefd! Iedereen bedankt voor alle leuke, grappige en mooie woorden. Van een aantal mensen heb ik begrepen dat het inspirerend was om te lezen en nu ook nadenken over een fietsreis. Daar hebben wij maar één antwoord op:
DOEN!
Lieve groet,
Allard en Jantiene